Chuir mé eolas an-tapa ar an bhláithín sin. Ar ndóigh, bhí

bláthanna ar phláinéad an phrionsa bhig riamh, bláthanna an-

simplí nach raibh ach sraith amháin piotal orthu, nach raibh ag

cúnglú ar dhuine ar bith ná ag cur isteach ar dhuinc ar bith.

Thagadh siad amach maidin amháin tríd an fhéar, agus d'imíodh

siad as arís tráthnóna. Ach an bláithín áirithe seo, bhí sé tar éis

péachadh amach lá, ó ghráinnín síl a shiabadh isteach ó níl fhios

cén áit, agus thug an prionsa beag aire go han-chúramach don

bhachlóg sin nach raibhar dhóigh ar bith cosúil leis na bachlóga

eile. D'fhéadfadh gur baobab de chinéal úrnua a bheadh ann.

Ach níorbh fhada gur stad an planda ag fás, agus gur thosaigh sé

ar bhláth a dhéanamh. Choimhéad an prionsa beag an bhachlóg

mhór mhillteach ag fás, agus é cinnte go nochtfadh radharc

míorúilteach aisti. Ach bhí an bláth an-mhall á réiteach féin

amach, taobh istigh den seomra glasuainc sin. Bhí sé ag roghnú

a cuid dathanna go cúramach. Bhí sé ag curac huid éadaigh uirthi

féin go mall, gach piotal acu i ndiaidh a chéile. Níor theastaigh

uirthi teacht amach os comhair an tsaoil lán clupaidí agus

roicneacha ar nós na gcocán dearg. Níor theastaigh uaithi teacht

amach ach faoi loinnir a lánáilleachta. Is ea go díreach! Cluanaire

ceart a bhí inti! Bhí sí tar éis na laethanta agus na laethanta a

chaitheamh i mbun an smideadh diamhrach sin. Agus ansin

maidin amháin díreach ag éirí na gréine, thaispeáin sí í féin.

Agus cad a dheanfadh sí, an geidín seo a chuir an méid sin stró

agus cúram uirthi féin, ach meánfach a ligean agus a rá:

-Och, níl mé i mo dhúiseacht go fóill... Gabhaim pardún...Tá mo

ghruaig ina dos ar fad...

Ní raibh an prionsa beag in

ann a iontas agus a

mhórmheas a cheilt:

- Tá tú go hálainn.

- Is fíor duit, arsa an bláithín

go caoin, agus tháinig mé ar

an saol san aon am leis an

ghrian......

D'aithin an prionsa beag nach

raibh modhúlacht ar bith ag

baint léi, ach nach í a bhí

geanúil!

-Sílim go bhfuil sé in am bricfeasta, a dúirt sí leis ansin, ar mhiste

leat freastal orm...

Tháinig cearthaí ar an phrionsa beag, d'imigh sé agus fuair

canna fuaruise agus d'fhreastail ar an bhláth.

Sa dóigh sin níorbh fhada go raibh sé cráitc ag an bhaois sin

aici, agus í beagán goilliúnach

ina theannta. Lá amháin, mar

shampla, ag tagairt don chúpla

dealg a bhí aici, dúirt sí leis an

Phrionsa beag:

- Dá dtuocfadh tíogar, uigne

agus uilc, níorbh cagla liom

iad.

- Níl tíogar ar bith ar mo

phláinéadsa, arsa an prionsa

beag mar agóid, agus rud eile

níitheann tíogar lusanna.

-Nílus mise,arsa an bláithín

go caoin.

- Gabh mo leithscéal...

- Níl eagla orm roimh na

tíogair beag ná mór, ach

cuireann siorraí gaoithe gráin

orm. An bhfuil seans ar bith

go mbeadh scáthlán agat?

- Gráin le siorraí

gaoithe...ní maith mar a

tharla, i gcás planda, ab ea

tuairim an phrionsa bhig. Is

bláithín an-chasta í sin...

- Cuirfidh tú faoi chlogad

gloine mé tráthnóna. Tá sé an-fhuar san áit seo agat. Níl sé

feistithe i gceart. San áit arb as domsa...

Ach thost sí go tobann. Is ina gráinne síl a tháinig sí. Ní raibh

cuimhne ar bith aici ar na domhain eile. Bhí ceannfaoi uirthi mar

gur beireadh amach uirthi agus bréag chomh saonta sin á cur le

chéile aici,lig sí casachtach bheag cúpla uair leis an phrionsa beag

a chur san éagóir.

- Maidir leis an scáthlán

úd?...

-Bhí mé ag dul á lorg ach

go raibh tú ag caint liom.

Chuir sí lena casachtach

ansin chun aiféala a chur

air.

Mar sin, d'ainneoin a

ghrá agus a dhea-

mhéine, ní raibh

an prionsa beag

ibhfad ag éirí

amhrasach

fúithi. Thóg sé

dáiríre rudaí a

dúirt sí a bhí gan

tábhacht, agus bhí

an-mhíshásamh

air.

“Ba cheart dom

gan éisteacht léi,”

a dúirt sé liom lá

amháin i modh

rúin, “ní ceart

cluas a thabhairt

do na bláthanna

choíche. Ní mór breathnú orthu agus bolú díobh. Chuir mo

cheannsa cumhracht ar fud mo pláinéid, ach ní raibh mé in ann

taitneamh a bhaint as. An chaint sin aici faoi chrúba, a chuir as

dom an oiread sin, trua ba cheart di cur orm...”

Lig sé rún eile liom:

“Níor thuig mé a dhath an t-am sin! Ba cheart dom breith a

thabhairt uirthi de réir mar a rinne sí, chan de réir mar a dúirt sí.

Choinnigh sí cumhracht agus solas liom. Níor cheart dom

teitheadh uaithi! Ba cheart dom an gean a aithint taobh thiar de

na cleasanna bochta sin aige. Tá an oiread sin anonn is anall le

bláthanna! Ach bhí mé ró-óg lena thuigbheáil cén dóigh le mo

ghrá a léiriú di.”