An cúigiú lá, a bhuíochas sin leis an chaora arís, léiríodh dom an

rún eile seo de chuid an phrionsa bhig agus an saol a bhí aige.

D'fhiafraigh sé díom go giorraisc gan rabhadh, mar a bheadh sé

tar éis bheith ag machnamh go tostach ar an fhadhb le fada:

- Má itheann caora toir, itheann sí bláthanna fosta?

- Itheann caora gach rud a dtagann sí suas leis.

- Fiú amháin bláthanna a bhfuil dealga acu?

- Is ea, fiú bláthanna a bhfuil dealga acu.

- Na dealga mar sin, cén mhaith atá leo?

Ní raibh a fhios agam. Bhí mé an-

ghnóthach ag an phointe sin agiarraidh

cnó ar an inneall a scaoileadh a bhí

rótheannta. Bhí mé an-bhuartha mar

bhí an chuma ar an scéal go raibh an

cliseadh seo i m'inneall an-dona, agus

an dóigh a raibh mo chuid uisce inólta

ag dul síos, d'fhág sé eagla mo chraicinn

orm.

- Na dealga, cén mhaith atá leo?

Níor ghnách leis an phrionsa beag

ceist a scaoileadh uaidh nuair a bhí sí

fiafraithe aige. Bhí míchéadfa orm de

bharr an chnó úd, agus dúirt mé

an chéad rud a tháinig isteach i

mo cheann:

- Níl maith ar bith le dealga, is

é drochrún na mbláthanna is cúis

leo!

-O!

Ach tar éis tosta bhig, chaith sé

liom,mara bheadh cineál doichill

air:

- Ní chreidim thú! Tá na

bláthanna leochaileach. Tá siad

saonta. Is cúis mhisnigh dóibh an

rud is lú. Síleann siad go bhfuil

siad scanraitheach lena gcuid

dealg...

Níor thug mé freagra air. Bhí

mé ag rá liom féin ag an bhomaite

sin: “Mura scaoilfidh an cnó seo,

brisfidh mé é le buille den chasúr. ”Chuir an prionsa beag isteach

ar mo mhachnamh arís:

- Agus an dóigh leatsa go bhfuil na bláthanna...?

- Ní hea! Ní hea! Ní dóigh liom rud ar bith! Dúirt mé an chéad

rud a tháinig i mo cheann. Tá rudaí tromchúiseacha ar m'intinn

agam!

D'amharc sé orm agus alltacht air.

- Rudaí tromchúiseacha!

Bhí mé ansin os a chomhair, mo chasúr i mo lámh, agus mo

mhéara dubh le hola,agus mé cromtha anuas ar rud a shíl sé a bhí

míofar amach agus amach.

Tá tú ag caint ar nós na ndaoine fásta!

Chuir sin beagán náire orm.Ach lean sé leis go míthrócaireach:

- Meascann tú gach rud...cuireann tú gach rud trína chéile!

Bhí sé an-chorraithe dáiríre. Bhí a chuid gruaige órbhuí ar

foluain le gaoth aige:

- Tá pláinéad ar eolas agam a bhfuil bodach ina chónaí air agus

aghaidh lasánta air. Níor bholaigh sé de bhláth riamh. Níor

bhreathnaigh sé ar réalta riamh. Ní raibh grá aige d'aon duine

riamh. Ní dhearna sé riamh ach suimeanna. Agus bíonn sé ag rá

ó mhaidin go hoíche cosúil leatsa: “Is duine tromchúiseach mé!

Is duine tromchúiseach mé!” agus é i mborr le mórchúis. Ach ní

duine atá ann, beacán is ea é.

- Cad é?

- Beacán.

Bhí an prionsa beag bán san aghaidh le fearg faoi seo

- Tá na bláthanna ag déanamh dealg leis na milliúin de

bhlianta. Ina dhiaidh sin, tá na caoirigh ag ithe na mbláthanna

leis na milliúin de bhlianta. Agus dar leat nach den tromchúis é

féacháil lena thuigbheáil cad chuige a gcuireann siad de stró

orthu féin dealga a dhéanamh nach bhfuil maith ar bith leo? Ní

rud tábhachtach é cogadh na gcaorach agus na mbláthanna? Ní

dóigh leat go bhfuil sé níos tábhachtaí agus níos tromchúisí ná na

suimeanna ag bodach na gnúise lasánta? Agus má tá bláithín ar

eolas agamsa nach bhfuil le fáil in aon áit eile sa chruinne ach ar

mo phláinéadsa amháin, agus más féidir le do chaora bheag é a

scrios maidin éigin d'aon ghreim amháin, gan a thuigbhéail cad

é atá déanta aici, an ea nach bhfuil sé sin tábhachtach?

Las sé san aghaidh, agus lean air:

- Má tá grá ag duine do bhláth nach bhfuil ach aon sampla

amháin de ann arfud na milliún agus na milliún de réaltaí, is leor

sin le haoibhneas a chur air agus é ag breathnú orthu. Deir sé leis

féin: “Tá mo bhláithín amuigh ansin áit éigin...” Ach má alpann

an chaora an bláth, is ionann sin aige agus dá múchfaí de phreab

na réaltaí go léir. Agus níl sé sin tábhachtach!

Ní raibh sé in ann a thuilleadh a rá. Agus thosaigh sé ag gol go

géar goirt. Bhí an oíche ann. Bhí mo chuid uirlisí fágtha uaim

agam. Bhí mé beag beann ar mo chasúr, ar mo chnó, ar an tart

agus ar an bhás. Bhí ar réalta áirithe, ar phláinéad, mo cheann

féin, an Talamh, bhí prionsa beag ann a raibh sólás de dhíth air.

Theann mé le m'ucht é. Thosaigh mé á luascadh. Deirinn leis:

“Níl baol ar bith ar an bhláithín a bhfuil grá agat dó...Líneoidh mé

mantóg agus cuirfimid ar an chaoraí...Líneoidh més ciath chosanta

don bhláth...Déanfaidh mé. Ní raibh a fhios agam cad é a

déarfainn. Mhothaigh mé an-tútach. Ní raibh a fhios agam cad é

mar a dhéanfainn teagmháil leis, cén áit a dtiocfainn suas leis. Is

tír an-diamhrach í tír na ndeor.