XXVII

Agus anois, ar ndóigh, tá sé sin sé blana ósshin cheana féin...Níor

inis mé an scéal sin riamh go dtí sin. Mo chomrádaithe, nuair a

chonaicsiad méarís,bhísiad brea sásta mé afheiceáilbeo.Bhíimé

go brónach ach deirinn leo: An tuirsc is cúis leis...

Tá beagán den chian imithe díom anois. Is é sin...níl iomlán

imithe. Ach tá a fhios agam go maith go bhfuil sé fillte ar an

phláinéad sin aige, óir, nuair a gheal an lá, ní raibh mé in ann

teachtar a chorp. Ní raibh sé róthrom, mar chorp...Agus le coim

na hoiche is maith liom éisteacht leis na réaltaí, Tá sé mar a

bheadh cúig chéad milliún cloigíní ann...

Ach ansin, féach, tharlarud asan ghnách. An mhantógalínigh

mé don phrionsa beag, rinne mé dearmad an iall leathair a chur

léi! Ní bheadh sé in ann í acheangal ar an chaora go deo. Marsin

bím agfiafraí díom féin... “Cad éatharlaaran phláinéadsinaige?

Tá seans maith gur ith an chaora an bláithín...”

Uaireanta deirim liom féin: “Cinnte, níor ith! Clúdaíonn an

prionsa beag a bhláithín gach oíche lena chlogad gloine, agus

coinníonn sé súil ghéar ar an chaora...” Ansin bím sona sásta.

Agus bíonn na réaltaí go léir ag gáire chugam go ciúin.

Uaireanta deirim liom féin: “Déanfaidh duine dearmad de

féin am amháin nó am eile, agus is leor sin! Rinne sé dearmad ar

an chlogad gloine tráthnóna éigin, sin nó d'éalaigh an chaora

amach i rith na hoíche gan tormán a dhéanamh...” Agus leis sin

níl i gcloigíní na spéire níos mó ach deora caointe .....

Nach mór go deo an rúndiamhair é! Dar libhse atá i ngean ar

an phriona beagfosta, agus dar liom féin, ní ionann do rud ar bith

sa chruinne má tá caora áit éigin, áit nach eol dúinn, caora nach

eol dúinn, caora atá i ndiaidh rós a ithe, b'fhéidir...

Amharcaigí ar an spéir. Fiaíraígí díobh féin...Arith an chaora

an bláidhin: Ar ith, nó an ea nar ith? Agus tífidh sibh mar a thig

athrú ar gach aon rud...

Agus níl duine fásta ar bith ann a thuigfeas go deo cad é chomh

tábhachtach agus atá sé sin!

Is é sin thuas dar liomsa, an dreach tíre is áille agus is brónaí ar

domhan. Is é an dreach tíre céanna agus atá ar an leathanach

roimhe, ach tá sé línithe uair amháin eile agam lena thaispeáint

go maith díbh. Is anseo a nocht an prionsa beag, agus is anseo a

cheiliúir sé.

Breathnaígí an dreach tíre seo go cúramach, le bheith cinnte

go n-aithneoidh sibh arís é, má bhíonn sibh ag taisteallá éigin san

Afraic, sa ghaineamhlach. Agus má tharlaíonn daoibh bheith an

bealach sin, impím oraibh, ná bíodh deifir oraibh, fanaigí tamall

díreach ansin faoin réalta! Ansin má thagann gasúr beag chugaibh,

má tásé ag gáire, má tá gruaig óirbhuí air, másé rud nach dtugann

sé Íreagra oraibh nuaira chuireann sibh ceistair, tuigfidh sibh go

maith cé atá agaibh. Agus, más é bhur dtoil é, ná fágaigí faoichian

mé: scríobhaigí chugam go tapa agus abraigí liom go bhfuil sé ar

ais...