Ach tharla ar deireadh, i ndiaidh bheith ag siúl dó trí dhumhcha

gainimh, carraigeacha agus ráthanna sneachta, gur tháinig an

prionsa beag ar bhóthar. Agus triallann na bóithre uilig ionsar

dhaoine.

- Go mbeannaí Dia daoibh, ar seisean.

Gairdín a bhí ann, líonlán de rósanna.

- Dia agus Muire duit, a dúirt na rósanna.

D'amharc an prionsa beag orthu. Bhí siad go léir cosúil lena

bhláithín féin.

- Cé sibhse? ar seisean leo, agus iontas an domhain air.

- Is rósanna sinn, a d'fhreagair na rósanna.

- Á, arsa an prionsa beag...

Agus tháinig míshásamh mór air. Dúirt an bláth leis nach raibh

a macasamhail eile dá cineál sa chruinne. Agus féach, bhí siad

cúig mhíle ann, iad goléir mara chéile, san aon ghairdín amháin.

“Bheadh fearg cheart uirthi," ar seisean leis féin, “dá bhfeicheadh

sí sin... Dhéanfadh sí casachtach mhillteanach agus ligfeadh sí

uirthi go raibh an bás aici le himeacht ar an mhagadh. Agus

chaithfinnse a ligean orm go raibh mé á banaltracht, nó mura

ndéanfainn é, ligfeadh sise í féin leis an bháis, chun céim síos a

baint asam..."

Ansin dúirt sé leis féin arís: “Mheas mé go raibh bláth agam mar

shaibhreas nach raibh a leithéid eile ann, agus níl agam ach róisín

coitianta. É sin agus mo thrí bholcán nach dtagann ach go glúin

orm, agus a bhfuil ceann acu múchta marbh go deo, b'fhéidir, ní

móran prionsaa dhéanann an méid sin díom...“ Agus luigh sé síos

san fhéar agus chaoin sé uisce a chinn.