Bhí an cúigiú pláinéad an-aisteach. Bhí sé ar an cheann ba lú

díobh go léir. Bbhí díreach áit go leor ann fá choinne lampa sráide

agus fear lasta lampaí. Ní fhéadfadh an prionsa beaga dhéanamh

amach cén mhaith a bhí le lampa sráide agus fear lasta lampaí

amuigh ansin sna spéarthaí, ar phláinéad nach raibh cónaí ná

daoine air. Ach dá ainneoin sin dúirt sé leis féin:

- B'fhéidir go bhfuil an fear úd áiféiseach. Ach níl sé chomh

háiféiseach leis an rí, nó le fear na mórchúise, nó an fear gnó nó

an meisceoir.

Ar a laghad tá ciall lena chuid oibre. Nuair a lasann sé an lampa

sin aige, tá sé mar a bheadh réalta úr á múscailt aige, nó bláth.

Nuair a mhúchann sé an lampa, cuirtear an bláth nó an réalta a

chodladh. Is ceird álainn í sin. Agus ceird úsáideach 1 gceart í ós

ceird álainn í.

Nuair a thuirling sé ar an phláinéad, bheannaigh sé go

hómósach d'fhear an lampa.

- Go mbeannaí Dia duit. Cad chuige ar mhúch tú do lampa

ansin?

- Sin é an t-ordú, arsa fear an lampa. Lá maith agat.

- Cén t-ordú é sin?

-Mo lampa a mhúchadh. Oíche mhaith agat. Agus las sé é arís.

- Ach cad chuige ar las tú é anois?

- Sin é an t-ordú, arsa fear an lampa.

- Ní thuigim, a deir an prionsa beag.

- Níl tuigbheáil ar bith ann, arsa fear an lampa. Is é an t-ordú an

t-ordú. Lá maith agat.

Agus mhúch sé an lampa.

Ansin chuimil sé a éadan le ciarsúra raibh muileataí dearga air.

- Is millteanach an cheird seo atá agam. Bhí sí le ciall sna

seanlaethanta. Mhúchainn ar maidin agus lasainn tráthnóna. Bhí

an chuid eile den lá agam le mo scíth a ligean, agus an chuid eile

den oíche chun codlata...

- Agus idir an dá linn athraíodh an t-ordú?

- Níor athraíodh an t-ordú, a deir fear an lampa. Sin é díreach

an fhadhb! Ó bhliain go bliain tá an pláinéad ag casadh níos gasta,

agus níor athraíodh an t-ordú!

- Cad chuige a bhfuil tú? arsa an prionsa beag.

- Chuige seo atá mé go bhfuil sé ag casadh uair sa nóiméad

anois, agus níl meandar scíthe agam níos mó. Bím ag lasadh agus

ag múchadh uair amháin sa nóiméad!

- Tá sin greannmhar! Na laethanta anseo ní mhaireann siad

ach nóiméad!

- Níl sé greannmhar ar chor ar bith, a deir fear an lampa.

Táimid ag caint anseo le mí cheana féin.

- Le mí?

- Is ea. Tríocha nóiméad. Tríocha lá! Oíche mhaith.

Agus las sé an lampa arís.

D'amharc an prionsa beag air agus ba ghreann leis fear seo an

lampa a bhí chomh dílis sin don ordú a fuair sé. Chuimhnigh sé

ar dhul faoi na gréine agus ar an dóigh a dtéadh sé ar a lorg, ag

bogadh a chathaoireach. Ba mhaith leis cuidiú lena chara:

-Bhfuil fhios agat...tá afhios agamsa bealach le do scíth a ligean

nuair is maith leat...

- Is maith liom sin i gcónaí, a deir fear an lampa.

Mar is féidir bheith dílis agus leisciúil san aon am amháin.

Lean an prionsa beag ar aghaidh:

- An pláinéad seo agat, trí choiscéim agus tá a chuairt tugtha

agat. Nílle déanamh agat ach siúl mall go leor le fanacht sa ghrian

i gcónaí. Nuair a ba mhaith leat do scíth a ligean, téann tú ag

siúl...agus mairfidh an lá chomh fada agus is maith leat.

Níl mé mórán níos faide chun cinn, arsa fear an lampa. Is é is

maith liomsa sa saol mo chodladh a dhéanamh.

- Ní maith mar a tharla, arsa an prionsa beag.

Ní maith mar a tharla, a deir fear an lampa. Lá maith agat.

Agus mhúch sé an lampa.

An fear sin anois, a dúirt an prionsa beag leis féin agus é ag dul

i mbun a aistir arís, bheadh an chuid eile acu ag caitheamh anuas

air, an rí, fear na mórchúise, an meisceoir, an fear gnó. Ina

dhiaidh sin, is é an t-aon duine acu é nach ábhar magaidh liom é.

Is é an fáth atá leis, b'fhéidir, gur spéis leis rud éigin seachas é féin.

Lig sé osna aiféala as, agus dúirt leis féin arís:

- Sin é an t-aon duine acu a bhféadfainn cara a dhéanamh as.

Ach tá an pláinéad sin aige róbheag dáiríre. Níl slí ann do bheirt...

Is é an rud nár theastaigh ón phrionsa beag a admháil, go raibh

caitheamh aige i ndiaidh an phláinéid sin an tsonais, mar go raibh

dul faoi na gréine le feiceáil ann míle ceithre chéad agus daichead

uair gach fiche a ceathair uair an chloig!